James_Arlene_Samotny_ojciec

Odnośniki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

to słowo sprawiło, że oprzytomniała. Starała się odwrócić gło�
wę i przerwać pocałunek.
Z początku nie zauważył zmiany, jaka w niej zaszła. Kiedy
odwróciła twarz, przycisnął wargi do jej szyi i dalej ją całował,
wprawiając jej ciało w zmysłowe drżenie. Starała się go ode�
pchnąć, lecz objął ją mocniej i powiódł wargami niżej. Z tru�
dem chwytała oddech, starając się zdławić reakcję własnego
92
ciała. Dopiero kiedy znów zaczął całować jej usta, zaczęła się
bronić bardziej stanowczo. Odpychała go i odwracała głowę
na boki. Adam wreszcie to zauważył i rozluznił uścisk.
Wyrwała mu się w końcu, czując jednocześnie żal, ale i de�
terminację. Nie mogła przecież zakochać się w Adamie i po�
tem go opuścić. A wkrótce będzie musiała odejść, by nie na�
rażać jego i dzieci. Gdyby się w nim zakochała, nie mogłaby
ich opuścić, więzy byłyby zbyt mocne. Może lepiej odejść od
razu? Potem będzie jeszcze trudniej. Lecz na samą myśl o tym,
że miałaby go więcej nie zobaczyć, czuła przeszywający ból.
- Lauro? - Wyciągnął ramiona, by znów ją do siebie przy�
ciągnąć, ale odskoczyła i potrząsnęła głową.
- Nie! Ja...
Co miała mu powiedzieć? %7łe pragnie go jak nikogo na
świecie, ale to pragnienie musi zostać niezaspokojone? %7łe ko�
bieta, o której miał tak dobre zdanie, może ściągnąć niebez�
pieczeństwo na niego i dzieci? W tej chwili była w stanie zro�
bić tylko jedno. Odwróciła się i uciekła.
Słyszała, że woła jej imię i biegnie za nią. Wpadła do swo�
jego pokoju i zamknęła się na klucz. Adam nie dotarł do jej
drzwi, przystanął po kilku krokach. Z ulgą, ale i ze smutkiem
zrozumiała, że nie będzie dalszego ciągu. Powtarzała sobie,
że tak jest lepiej, jej rozum to potwierdzał, ale serce mówiło
co innego.
A więc znów to zrobiła. Kiedy tylko dzieci poszły spać,
zniknęła bez słowa. Ale dzisiaj nie pójdzie jej tak łatwo. Ostat�
nie trzy dni upłynęły w napiętej atmosferze. Laura nie patrzyła
mu w oczy, nie odzywała się do niego, chyba że zadał jej jakieś
pytanie, uważała, żeby ani przez chwilę nie zostać z nim sam
93
na sam. Jak mają sobie wszystko wyjaśnić? Nie mógł o zda�
rzeniu z tamtego wieczoru rozmawiać z nią przy dzieciach, ale
gdy zeszłej nocy zapukał do jej drzwi, odpowiedziało mu tylko
zimne milczenie.
Istniał sposób, by stanąć z nią twarzą w twarz, ale dotych�
czas z niego nie skorzystał - ze strachu, że Laura zle zinter�
pretuje jego intencje. Nie miał jednak wyboru. Wstał i zgasił
telewizor, potem zamknął drzwi wejściowe i pogasił światła.
Poszedł do swego pokoju i z szuflady biurka wyjął długi szpi�
kulec z rączką. Musi coś zrobić, by sytuacja w domu wróciła
do normy. Zacisnął wargi i ze szpikulcem w ręce ruszył do
pokoju Laury. Pod drzwiami wziął głęboki oddech i zapukał.
- Lauro, proszę cię, podejdz do drzwi.
Tak jak się spodziewał, odpowiedziała mu cisza. Przekręcił
gałkę w drzwiach. Oczywiście, zamknięte. Nic nie szkodzi.
Oparł głowę o framugę.
- Lauro, musimy porozmawiać. Wchodzę. - Wsunął szpi�
kulec w niewielki otwór pod gałką i zamek ustąpił. Gdy otwo�
rzył drzwi, Laura próbowała zatrzasnąć mu je przed nosem.
- Jak śmiesz!
- Przestań - wysyczał i pchnął drzwi mocniej. Cofnęła się
i splotła ramiona, ciaśniej otulając się grubym szlafrokiem.
Adam zerknął w głąb korytarza, ale nie zauważył żadnego ru�
chu ani nie usłyszał żadnych odgłosów z pokojów dzieci, więc
wszedł do sypialni Laury i zamknął drzwi. Cofnęła się kilka
kroków. Minę miała nadąsaną, wzrok spuszczony. Włożył szpi�
kulec do kieszeni i rozłożył ramiona. - Nic innego nie przyszło
mi do głowy. Nie chcesz ze mną rozmawiać, więc...
- Nie możesz zostawić mnie w spokoju? - warknęła.
Te słowa zraniły go bardziej, niż się spodziewał.
94
- Mogę. Przyszedłem tu, żeby ci to powiedzieć.
- Aha. - Rzuciła mu trudne do rozszyfrowania spojrzenie.
Bardzo chciał usłyszeć w jej głosie rozczarowanie, ale go
tam nie było. Zabrzmiało w nim raczej zaskoczenie łub zmie�
szanie, albo powątpiewanie. Na chwilę wróciło do niego uczu�
cie wstydu. Tamtej nocy narzucił się jej ze swoimi uczuciami,
namiętność tak zamąciła mu w głowie, że nawet nie zauważył
niechęci Laury, dopóki nie zaczęła się gwałtownie wyrywać.
Musiał ją jakoś ułagodzić, bo inaczej odejdzie, zanim zdąży
przygotować dzieci i siebie do tej nagłej zmiany.
- Lauro, jestem ci winien przeprosiny - zaczął lekko zde�
nerwowany. - Nie wiem, co mnie wtedy opętało. Zwykle nie...
nie narzucam się kobietom, które mnie do tego nie zachęcają.
Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie, chyba tylko...
Nie śmiał jej powiedzieć, co czuł i myślał. Nie mógł jej
przecież wyznać, jak bardzo jej pragnie, jak marzy, że wśliznie
się nocą do jej łóżka, zdejmie z niej koszulę i... Odpędził od
siebie erotyczne wizje i gorączkowo szukał w myślach jakie�
goś logicznego wytłumaczenia.
- No, chodzi o to... - Tamtej prawdy nie mógł ujawnić,
ale istniało jeszcze jedno usprawiedliwienie. - Od śmierci Dia�
ny nie... nie byłem blisko z żadną kobietą. W zasadzie nawet
dłużej, bo rzadko przyjeżdżałem do domu i... cóż... - Potarł [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

angamoss.xlx.pl