Bezpieczna przystaÄâŚĂ˘âŹĹž Danielle Steel

Odnośniki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Matt zakręcił nią kółko w powietrzu.
- Oboje zrobiliśmy. Dziękuję ci za pomysł, za odwagę, za to, że mnie zmusiłaś. Gdyby nie
ty, chyba czekałbym następny rok.
- Może to i dobrze, że miała ten wypadek... w pewnym sensie... no, wiesz, o co mi
chodzi... - powiedziała poważnie Pip.
- Nie, nie wiem. A jeśli jeszcze raz zrobi coś takiego, sam ją zabiję.
- Ja ci pomogę - zapewniła Pip, gdy zasiedli razem na kanapie, niczym wspólnicy
przestępstwa.
Dzięki Pip wszystko skończyło się dobrze. Teraz muszą tylko ustalić datę ślubu.
ROZDZIAA 27
Oph�lie spędziła w szpitalu trzy tygodnie. Przez cały czas Matt mieszkał z Pip w ich
domu. Dziewczynka po tygodniu wróciła do szkoły, ale codziennie po południu odwiedzała
mamę w szpitalu. Matt spędzał przedpołudnia z Oph�lie, potem odbierał Pip ze szkoły i zawoził
ją do szpitala. Kiedy Oph�lie wypisano w końcu ze szpitala, Matt wniósł ją na rękach do sypialni
na piętrze. Musiała się oszczędzać przez następnych sześć tygodni.
Lekarze uratowali jej płuco i pozszywali żołądek. Z jednym jajnikiem mogła żyć i nawet
mieć dzieci. Miała niewiarygodnie dużo szczęścia. Louise Anderson ze schroniska przyszła, by ją
przeprosić za to, że pozwoliła jej na takie ryzyko, choć Oph�lie powtarzała z uporem, że to była
jej decyzja. W centrum, bardzo słusznie, zrezygnowano z wysyłania wolontariuszy z drużyną
wyjazdową. Oph�lie obiecała, że po paru miesiącach wróci do pracy w schronisku, jeśli Matt jej
pozwoli. Matt nie wiedział, czy się zgodzić, uważał, że Oph�lie powinna raczej być w domu z
Pip i z nim.
Gdy wróciła ze szpitala, przeniósł się do starego gabinetu Teda. Chciał być pod ręką na
wypadek, gdyby go potrzebowała, a ona cieszyła się z jego obecności. Pip była zachwycona.
Przygotowania do ślubu już się rozpoczęły. Uzgodnili, że pobiorą się w czerwcu, żeby
Vanessa też mogła przyjechać. Matt zadzwonił do Auckland, by poinformować córkę o ślubie.
Robertowi powiedzieli wcześniej, kiedy odwiedził Oph�lie w szpitalu.
- Znowu będziemy rodziną - powiedziała Pip z uśmiechem, kiedy Oph�lie wróciła ze
szpitala. Podjęcie decyzji zabrało matce dużo czasu, może za dużo, ale wreszcie była
zadowolona.
Pewnego dnia Oph�lie odpoczywała, a Matt pojechał odebrać Pip ze szkoły. Od wypadku
minęło sześć tygodni i Oph�lie czuła się znacznie lepiej, ale jeszcze nie mogła prowadzić
samochodu i rzadko wychodziła z domu. Cieszyła się, gdy była w stanie zejść na dół na obiad.
Jeff, Bob i Millie odwiedzili ją kilka razy. Właśnie o nich myślała, gdy zadzwonił telefon.
Głos w słuchawce brzmiał znajomo, ale bardzo słabo. Dzwoniła Andrea i w pierwszej chwili
Oph�lie chciała odłożyć słuchawkę, jednak Andrea chyba to wyczuła i poprosiła ją, żeby jej
Wysłuchała.
- Proszę... Pozwól mi coś powiedzieć... To bardzo ważne. Chciałam do ciebie napisać, ale
ja też byłam w szpitalu. - Sposób, w jaki to powiedziała, zmusił Oph�lie do słuchania.
- Miałaś wypadek? - spytała chłodno, ale z troską. W końcu przyjazniły się przez wiele
lat.
- Nie. - Andrea zawahała się. - Jestem chora.
- Co ci jest?
Zapadło długie milczenie.
- Mam raka - powiedziała cicho. - Wykryli go dwa miesiące temu, ale lekarze mówią, że
mam go już od dawna. Od roku miałam bóle brzucha, ale myślałam, że to z nerwów. Zaczęło się
od jajników, teraz mam przerzuty do płuc i kości. Szybko to idzie.
Oph�lie była zaszokowana. Azy napłynęły jej do oczu.
- Miałaś chemioterapię?
- Tak, ciągle mam. Zrobili mi dwie operacje i po chemoterapii mam mieć naświetlania,
ale chyba nie... Chyba tego nie dożyję. Kiepsko to wszystko wygląda. Wiem, że nie chcesz mnie
widzieć, ale muszę cię o coś poprosić... Czy zajmiesz się moim dzieckiem?
Nim Andrea zdążyła zapytać, rozpłakały się obie.
- Teraz? - zapytała zdumiona Oph�lie.
- Nie - odparła ze smutkiem Andrea. - Kiedy umrę. Myślę, że to nie potrwa długo. Może
parę miesięcy.
%7łycie jest takie niesprawiedliwe, złe, nieprzewidywalne, pomyślała Oph�lie. Dlaczego
dzieją się takie rzeczy? Dlaczego umarł Ted i Chad? To, co usłyszała od Andrei, nią wstrząsnęło.
Była przyjaciółka, niezależnie od tego, co jej zrobiła, nie zasłużyła na to, choć ona sama uważała
inaczej.
- Może to jest kara boska za to, co ci zrobiłam. Wiem, że zwrot przykro mi niczego nie
załatwia, ale tak jest. Miałam dużo czasu, żeby to przemyśleć. I przepraszam. Wezmiesz
Williego? - spytała znowu.
- Tak - powiedziała Oph�lie przez łzy. Myślała o tym, ile Matt zrobił dla Pip, chociaż
znali się zaledwie osiem czy dziewięć miesięcy. Wiedziała, że Andrea poza nią nie ma nikogo.
Oph�lie jest matką chrzestną Williego i to nie jego wina, że spłodził go Ted. - Gdzie on teraz
jest? Czy ktoś ci pomaga?
- Zatrudniłam opiekunkę - wyjaśniła Andrea zmęczonym głosem. - Chcę, żeby był przy
mnie do końca. - Mówiła o tym rzeczowo i to było okropne. Niewiarygodne. Ma zaledwie
czterdzieści pięć lat. Jej syn nie będzie znał swoich rodziców.
Matt wszedł, kiedy Oph�lie jeszcze rozmawiała z Andrea, i spojrzał na nią zaskoczony.
Zauważył, że Oph�lie płacze, i dyskretnie wyszedł z pokoju. Wiedział, że pózniej mu o
wszystkim opowie.
- Czy mogę coś dla ciebie teraz zrobić? - spytała ze smutkiem Oph�lie. Nie chciała, by
panowała między nimi wrogość, zwłaszcza w takiej sytuacji, chociaż wiedziała, że trudno będzie
zasypać przepaść, jaka między nimi powstała.
- Chciałabym cię jeszcze zobaczyć - powiedziała Andrea słabym głosem. - Ale
przeważnie bardzo zle się czuję. Chemioterapia jest okropnie męcząca.
- A ja nie wychodzę jeszcze z domu. Przyjdę do ciebie, jak tylko będę mogła.
- Przygotuję nowy testament, w którym napiszę, że zostawiam Williego tobie. Jesteś
pewna, że dasz sobie radę, i nie będziesz go nienawidziła za to, co zrobiłam?
- Wcale ciebie nie nienawidzę - odparła spokojnie Oph�lie. - Jest mi smutno. Zostałam
skrzywdzona. - Już wybaczyła Andrei. W końcu była to także wina Teda. To sprawiło Oph�lie
największą przykrość. Ale tyle wydarzyło się od tamtej pory.
- Będę w kontakcie i dam ci znać, co się u mnie dzieje. Zapiszę twój numer na liście
numerów awaryjnych i podam go opiekunce na wszelki wypadek, gdybym sama nie mogła
zadzwonić.
- Musisz się trzymać, Andreo. Nie możesz się poddać. - Wszystko, co Oph�lie usłyszała,
napełniło ją głębokim smutkiem i żalem, że nie może jeszcze wychodzić z domu. Jednocześnie
nie miała wątpliwości, że spotkanie z Andrea byłoby dla niej bardzo stresujące. - Zadzwonię do
ciebie. Daj znać, jak się czujesz.
- Dobrze - powiedziała Andrea z płaczem. - Dziękuję. Wiem, że się nim zaopiekujesz.
- Obiecuję ci to. - Postanowiła powiedzieć jej o ślubie. Andrea miała prawo wiedzieć. - W
czerwcu wychodzę za mąż. Za Matta.
Zapadła chwila ciszy, a potem usłyszała westchnienie. Jakby Andrea poczuła się
rozgrzeszona, że nie zniszczyła życia Oph�lie. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

angamoss.xlx.pl