Don DeLillo SpadajÄc

Odnośniki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Zwisający z balkonu apartamentowca przy Central Park West.
Zawieszony pod dachem budynku z loftami w Williamsburgu, części Brooklynu.
Wiszący nad sceną podczas koncertu w Carnegie Hall, sekcja smyczków w rozsypce.
Wiszący nad East River, na moście Queensboro.
Siedzący na tyle policyjnego radiowozu.
Stojący na balustradzie tarasu.
Wiszący na dzwonnicy kościoła w Bronksie.
Zmarły w wieku trzydziestu dziewięciu lat, wszystko wskazuje na to, że z przyczyn
naturalnych.
Aresztowano go wielokrotnie za wtargnięcie na teren prywatny, lekkomyślne stwarzanie
zagrożenia i zakłócanie porządku. Pobity przez grupę mężczyzn przed barem w Queens.
Kliknęła dalej, do zapisków z dyskusji panelowej w New School. Spadający Człowiek.
Pozbawiony uczuć ekshibicjonista czy odważny kronikarz czasów terroru? .
Przeczytała kilka wypowiedzi, a potem zrezygnowała. Kliknęła dalej, do odnośników po
rosyjsku i w innych słowiańskich językach. Przez chwilę wpatrywała się w klawiaturę.
Sfotografowany z uprzężą zabezpieczającą, jego asystent usiłujący zasłonić go przed
obiektywem.
Sfotografowany z zakrwawioną twarzą w holu hotelowym.
Wiszący pod gzymsem kamienicy w Chinatown.
Wszystkie skoki wykonywał głową w dół, nigdy ich nie zapowiadając. Jego występy nie
były przeznaczone do upamiętniania przez fotografa. Istniejące zdjęcia wykonali ludzie,
którzy akurat znajdowali się na miejscu, albo zawodowy fotoreporter powiadomiony o
wydarzeniu przez przechodnia.
Studiował aktorstwo i sztukę dramatyczną w Institute for Advanced Theatre Training w
Cambridge w stanie Massachusetts. Jego nauka obejmowała trzymiesięczny pobyt w
moskiewskiej Akademii Sztuki Teatralnej.
Zmarły w wieku trzydziestu dziewięciu lat. %7ładnych śladów przestępstwa. Cierpiał na
niewydolność serca i nadciśnienie.
Pracował bez bloczków, kabli, lin. Tylko ta uprząż. Nie używał nawet liny bungee, która
zamortyzowałaby wstrząs po spadaniu z dużej wysokości. Wyłącznie splot pasów pod
koszulą i granatowym garniturem, z jednym sznurem wyłaniającym się z nogawki,
przymocowanym do miejsca skoku.
Większość zarzutów oddalono. Wymierzano grzywny i udzielano upomnień.
Natrafiła na kolejną falę języków obcych, wiele liter opatrzonych symbolem akcentu
silnego i przeciągłego oraz innymi znakami, których nazw nie potrafiła sobie przypomnieć.
Patrzyła w ekran, czekając na jakiś odgłos z ulicy, pisk hamulców, alarm samochodowy,
coś, co zagnałoby ją z pokoju z powrotem do łóżka.
Jego brat, Roman Janiak, programista komputerowy, pomagał mu przy większości
skoków, ukazując się widzom tylko wtedy, gdy było to nie do uniknięcia. Jego zdaniem
plany ostatecznego upadku nie uwzględniały uprzęży zabezpieczającej.
Pomyślała, że tak mogłaby się nazywać karta w talii tarota, Spadający Człowiek, litery
napisane gotykiem, postać osuwająca się po burzowym nocnym niebie.
Toczyły się dyskusje na temat pozycji, którą przyjmował podczas spadania, pozycji,
którą utrzymywał w stanie zawieszenia. Czy miała odwzorowywać ułożenie ciała
konkretnego mężczyzny, którego sfotografowano, gdy spadał z północnej wieży World
Trade Center, głową w dół, ręce po bokach, jedna noga ugięta, mężczyzny na zawsze w
akcie swobodnego spadania na majaczącym tle paneli kolumnowych wieży?
Swobodne spadanie oznacza spadanie ciała w atmosferze, bez żadnego urządzenia
powodującego hamowanie, takiego jak spadochron. To idealny ruch spadającego ciała,
które podlega wyłącznie działaniu ziemskiego pola grawitacyjnego.
Nie czytała dalej, ale od razu się zorientowała, o jakim zdjęciu mówi relacja. Przeżyła
wstrząs, gdy po raz pierwszy je zobaczyła. Mężczyzna spadający głową w dół, z tyłu
wieże. Masywność budynków wypełniała kadr. Mężczyzna spada, wieże się stykają,
pomyślała, w tle. Ogromne unoszące się linie, pionowe kolumnowe pasy. Mężczyzna w
zakrwawionej koszuli, pomyślała, albo ze śladami ognia, i ten efekt kolumn z tyłu, cała ta
kompozycja, ciemniejsze pasy dla bliższej wieży, północnej, jaśniejsze dla drugiej, i
masywność, ogrom, i ten mężczyzna, usytuowany niemal dokładnie między rzędami
ciemniejszych i jaśniejszych pasów. Głowa naprzód, bezwład, pomyślała, to zdjęcie
wypaliło dziurę w jej umyśle i sercu, dobry Boże, to spadający anioł, a jego piękno jest
straszliwe.
Kliknęła dalej i zobaczyła to zdjęcie. Wbiła wzrok w klawiaturę. Idealny ruch
spadającego ciała.
Pierwsze ustalenia mówiły o śmierci naturalnej, sekcja zwłok i raport toksykologiczny
wkrótce. Cierpiał na chroniczną depresję z powodu choroby kręgosłupa. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

angamoss.xlx.pl