Rolls_Elizabeth_ _Zakazana

Odnośniki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wił powoli, łagodnie, by ją uspokoić. Im bardziej się bała, tym
szybciej biło jej serce, tym więcej krwi z niej wypływało. - Je�
dyna rzecz, o którą powinna się pani martwić, to fakt, że cór�
ka zdjęła halkę w naszej obecności. Niezle się zapowiada! To
jest prawdziwe zmartwienie. - Owijał luzno wokół ramienia
Tildy kawałek materiału oddarty z halki Anthei, by zrobić
z niego opaskę zaciskową. - Guy, poszukaj... - Kuzyn, wie-
158
dząc, w czym rzecz, miał już w pogotowiu patyk i podał go
Crispinowi, który wsunął kijek pod opatrunek i przekręcił go.
- Doskonale. - Spojrzał na Guya. - Wezmę ją na ręce, dopilnu�
ję opaski, a ty biegnij po jakiś pojazd. Poślij kogoś po doktora
i z wiadomością dla domowników.
- Czy mam zabrać Antheę?
- Nie, po prostu gnaj ile sił w nogach. - Gdy kuzyn znik�
nął, spojrzał na dziewczynkę. - Możesz porozmawiać z mamą
i pocieszyć ją. Ta ręka musi ją boleć, wiesz? Potrafisz powie�
dzieć, która jest godzina?
- Tak.
- Dobrze. Daj znać, gdy upłynie dwadzieścia minut. Trzeba
będzie wtedy zwolnić zacisk opaski. Rozumiesz?
- Tak, wasza wysokość.
- Może zaczniesz do mnie mówić wujku" tak jak moi sio�
strzeńcy? - Krępował się całą tą tytulaturą w ustach małego
dziecka.
Kamień spadł mu z serca, gdyż nim dotarli na skraj lasu,
krwawienie ustało.
- Wszystko będzie dobrze, Tildo. Opaska zatamowała
krwawienie. Niedługo zjawi się powóz.
Uśmiechnęła się blado i zamknęła oczy. Nie miała siły od�
powiadać.
Crispin zauważył, że zapowiadało się na ulewny deszcz.
Stłumił przekleństwo. Usiadł pod wielkim dębem i poprosił
Antheę, aby pomogła mu zdjąć żakiet, którym opatulił Tildę,
potem przytulił dziewczynkę. I nagle, mimo całej grozy sytu�
acji, poczuł się dziwnie dobrze. Jakby wszystko było w najlep�
szym porządku.
Nic bardziej mylnego, pomyślał z goryczą. Wziąwszy pod
uwagę, jak łatwo Guy pozwolił mu przejąć inicjatywę i po-
159
zostać przy lady Winter, wszystko wskazywało na to, że dla
kuzyna ten romans był tylko chwilową przygodą dla zabicia
czasu.
Crispin uzmysłowił sobie, że desperacko pragnie, aby ko�
bieta, którą trzyma w ramionach, myślała tak samo. Miał na�
dzieję, że jej cyniczna warstwa ochronna jest dostatecznie
gruba, w przeciwnym bowiem razie rana zadana przez Guya
może okazać się głębsza niż przed chwilą doznane obrażenia.
W ciągu kwadransa zerwała się nawałnica. Rozłożysty dąb
nie dawał już żadnej osłony przed deszczem, w krótkim cza�
sie byli przemoczeni do suchej nitki. Crispin starał się chronić
Tildę i jej córkę własnym ciałem, ale niewiele to dało.
Anthea udawała, że nie zwraca uwagi na grzmoty. Crispin
wiedział, że jest inaczej, gdyż odruchowo kurczyła się, gdy
rozlegał się odgłos kolejnego uderzenia pioruna.
- Jesteś bardzo dzielna, Antheo - pochwalił ją. - Moja sio�
stra Georgie, lady Hastings, bardzo bała się burzy, gdy była
w twoim wieku. - Było to kłamstwo, ale osiągnęło zamierzo�
ny cel.
- Ja... ja nie lubię burzy, ale razem z panem i z mamą...
- Jeśli nie lubisz, to tym bardziej jesteś dzielna. Odwaga po-
lega na tym, że robi się coś, czego człowiek się boi.
- Jak mama, kiedy broniła mnie przed psem? - Przywarła
do Crispina jeszcze silniej, gdyż właśnie rozległ się wyjątko�
wo głośny grzmot.
- Tak, kochanie. - Po plecach przeszedł mu dreszcz na myśl,
co mogłoby się wydarzyć, gdyby pies zaatakował Antheę. Są�
dząc po obrażeniach, jakich doznała Tilda, dziewczynka już
by nie żyła.
Nie potrzebował wysilać wyobrazni, żeby widzieć reakcję
Tildy. Walczyła jak lwica broniąca swych małych. Instynkt
160
ochrony tych, których się kocha. Rozumiał ją, to samo czuł,
gdy dopadł do mastyfa.
Teraz leżała bez ruchu w jego ramionach, chociaż cierpiała
straszliwie, o czym świadczyły jęki wydobywające się od czasu
do czasu z jej zaciśniętych warg.
- Masz szczęście, że masz taką mamę, a ona ma szczęście,
że ma ciebie - powiedział do Anthei i jeszcze ściślej oplótł ra�
mionami Tildę.
Złożył lekki pocałunek na jej głowie. Wdychał delikatny za�
pach włosów, rozkoszował się ich aksamitną miękkością. Ogar�
nęła go fala czułości, gdy, odpowiadając na jego pieszczotę, przy�
tuliła się do niego. Chciał, by ta chwila trwała wiecznie, lecz
wiedział, że minie, kiedy tylko pojawi się powóz. Rozumiał, że
im szybciej to nastąpi, tym lepiej dla Tildy. Zanim przeziębi się.
Zanim odciśnie się niezatartym śladem w jego sercu. Zanim nie
będzie już mógł wypuścić jej ze swych ramion.
Zajechał powóz, z koni dymiła para.
- Pan Guy wziął Apolla i pomknął po doktora - poinfor�
mował Farnham.
Guy postąpił rozsądnie, pomyślał Crispin. Wziął najszyb�
szego konia, aby osobiście sprowadzić doktora. Ledwie przy�
tomna Tilda została umieszczona w powozie i owinięta ko�
cami, które służyły do okrywania koni. Ważne było, aby nie
uległa wychłodzeniu.
Zanim zajechali do domu, na Tildę czekało ogrzane łóżko.
Na ich spotkanie wyszła do holu księżna.
- Zanieś ją prosto na górę, Cris. Milly i pokojówka już tam
czekają. Ja zajmę się Antheą. Przygotowałam dla niej gorącą
kąpiel. - Wyciągnęła rękę do dziewczynki, która jednak ba�
ła się odłączyć od matki bezwładnie zwisającej w ramionach
Crispina.
161
- Idz z jej wysokością, kochanie - powiedziała słabym gło�
sem Tilda. - Nie chcę, żebyś się zaziębiła. Wujek Cris zaopie�
kuje się mną.
W ciągu pół godziny Guy był już z powrotem z doktorem
Stephensonem, którego natychmiast zaprowadzono do Tildy.
Wcześniej Milly i Sarah bezceremonialnie przepędziły Crispi-
na z sypialni, przebrały ranną w koszulę nocną i otuliły po�
ścielą. Wrócił, gdy już leżała i nie zważając na nieśmiałe uwa�
gi Milly i głośne protesty pokojówki, zajął miejsce przy łóżku.
Delikatnie przytrzymywał rękę Tildy. Na twarzy miał zimną [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

angamoss.xlx.pl