Odnośniki
- Index
- Wesołe lekcje Wielka księga łamigłówek OPRACOWANIE ZBIOROWE
- Clive Barker Ksiega Krwi III
- 0729. Rogers Shirley Dynastia Danforthów 10 Odnalezione szczęście
- Deveraux Jude cykl Montgomery 10 Aktorzy (Miasteczko Eternity)
- Clive Barker Ksiega Krwi 3
- Barker Clive Ksiega Krwi 3
- James White SG 10 The Final Diagnosis
- Jeffrey Lord Blade 10 Ice Dragon
- KSIEGA DZUNGLI
- Linux_Programowanie_w_powloce_Praktyczny_przewodnik_Wydanie_III_lippp3
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- conblanca.keep.pl
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Przed rozpoczęciem pisania skryptu przyjrzyjmy się domyślnym aliasom zdefiniowa-
nym przez SUSE. Wpisanie alias w wierszu poleceń wyświetli poniższy listing.
alias +='pushd .'
alias -='popd .'
alias ..='cd ..'
alias ...='cd ../..'
alias beep='echo -en "\007"'
alias dir='ls -'
alias l='ls -alF'
alias la='ls -la'
alias ll='ls -l'
alias ls='/bin/ls $LS_OPTIONS'
alias ls-l='ls -l'
alias mc='. /usr/share/mc/bin/mc-wrapper.sh'
alias md='mkdir -p'
alias o='less'
alias rd='rmdir'
alias rehash='hash -r'
alias unmount='echo "Error: Try the command: umount" 1>&2; false'
alias which='type -p'
alias you='su - -c "/sbin/yast2 online_update"'
Aliasy te są zdefiniowane w plikach ustawień środowiskowych o zasięgu całego systemu:
/etc/profile i /etc/bash.bashrc i domyślnie obowiązują dla wszystkich użytkowników.
Każdy użytkownik może dostosować własne aliasy, modyfikując plik ~/.bashrc. Możemy
napisać skrypt zawierający dowolne aliasy i odwołać się do niego w pliku .bashrc.
162 Część II Praca z systemem SUSE Linux
Na przykład, otwórz edytor tekstu i wpisz:
#!/bin/sh
alias ls='ls -l'
alias ldir='ls -aF'
alias copy='cp'
alias ft='fortune -a'
Znaczenie powyższego skryptu jest następujące:
Wiersz 1. deklaruje, że mamy do czynienia ze skryptem powłoki (bash).
Wiersz 2. mówi, że listing katalogu wyświetlany poleceniem ls ma zawsze mieć
szczegółową (długą) postać, zawierającą informacje o uprawnieniach, rozmiarze,
dacie i czasie. Wynikiem będzie taki listing, jak dla domyślnego aliasu ll.
Wiersz 3. mówi, że po wpisaniu ldir ma zostać wyświetlona kolorowa lista plików
i katalogów bez podawania szczegółów.
Wiersz 4. zmienia zachowanie powłoki po wpisaniu DOS-owego polecenia copy:
zamiast komunikatu o błędzie wykonuje zadanie kopiowania.
Wiersz 5. definiuje skrót (ft) do polecenia wyświetlającego cytat losowy
(ang. fortune cookie). Opcja -a mówi, że program fortune ma przeszukiwać
wszystkie swoje kolekcje cytatów, co może doprowadzić do wyświetlenia
czegoś nieoczekiwanego. Tej opcji należy używać ostrożnie.
Po dopisaniu do pliku wszelkich pożądanych aliasów zapisz go jako ~/bin/myaliases.
Rozszerzenie nazwy nie jest wymagane. Pozostały jeszcze dwa zadania. Po pierwsze, na
razie jest to tylko plik tekstowy. Aby mógł stać się skryptem, musi być wykonywalny.
Otwórz okno powłoki, przejdz do podkatalogu ~/bin i wpisz chmod +x myaliases. Każdy
użytkownik jest właścicielem wszystkich plików w swoim katalogu macierzystym, więc
dzięki temu poleceniu plik skryptu staje się wykonywalny.
Od początku przygody z pisaniem skryptów warto przyzwyczaić się do pisania
komentarzy i dokumentowania. Na początku każdego skryptu radzę umieścić opis
jego przeznaczenia. Dla powyższego przykładu komentarz może wyglądać tak:
# Ten skrypt dodaje kilka aliasów wyświetlania
# katalogów do domyślnego zestawu.
Każdy wiersz komentarza powinien zaczynać się od znaku #; w przeciwnym razie
powłoka będzie próbowała zinterpretować go jako polecenie.
Aby dodać zdefiniowane aliasy do standardowej konfiguracji, otwórz plik ~/.bashrc
w edytorze tekstu i dodaj na koniec pliku następujący wiersz:
~/bin/myaliases
Zapisz plik i wyjdz z edytora. Wyloguj się i ponownie zaloguj, a następnie otwórz okno
powłoki i wpisz alias. Zdefiniowane aliasy powinny teraz znalezć się na liście.
Rozdział 8. Praca z powłoką 163
Zmienne w skryptach powłoki
Powłoka, będąc językiem programowania, może przetwarzać zmienne w skryptach. Do-
stępne są trzy zmienne, które można wykorzystywać w skryptach powłoki:
Zmienne środowiskowe są składnikiem systemu. W powyższym przykładzie
zastosowana została zmienna PATH. Użytkownik może definiować nowe zmienne
środowiskowe, a wartości niektórych zmiennych (np. PATH) modyfikować
za pomocą skryptów.
Zmienne wbudowane, na przykład opcje poleceń, udostępnia system operacyjny;
nie można ich modyfikować.
Zmienne użytkownika są definiowane i używane przez autora skryptu.
Czytelnicy mający doświadczenie z innymi językami programowania zauważą pewną
[ Pobierz całość w formacie PDF ]