Krzysztof Ĺroda PodrĂłĹźe do Armenii i innych krajĂłw (2012r.)

Odnośniki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

cicho słowa psalmu, patrząc na jeszcze jedną uśpioną gło-
wę ormiańskiego jubilera.
Zacząłem iść szybciej. Na końcu korytarza, w�niewielkiej
sali, był obskurny bufet. Może i�on� gdyby poświęcić mu
odpowiednio wiele uwagi� okazałby się interesujący, ale
nie chciałem się już zatrzymywać. Odszukałem drogę do
wyjścia i�po zakręcających dwa razy schodkach wydosta-
łem się na zewnątrz. Pod łaskawą opiekę nieba.
74
Znalazłem się na tyłach gmachu w�pustym, zaśmieco-
nym zaułku. Dopiero po chwili odzyskałem orientację.
Ulica, którą tu przyszedłem, była tam, po prawej, na jego
końcu. Zanim jednak do niej dotarłem, poznałem jeszcze
jedną osobliwość tej zakaukaskiej Antwerpii. Na ślepej po
tej stronie ścianie budynku po kilku krokach pojawiły
się szyby. Znajdujące się za nimi pomieszczenia nie wy-
glądały ani na sklepy, ani na warsztaty. Prędzej� sądząc
po widocznych z�zewnątrz kształtach przypominających
oparcia foteli� na salony fryzjerskie.
Zresztą, pomyślałem, to bez znaczenia. Dość już się dziś
naoglądałem� czy coś jeszcze mogłoby mnie tu zadziwić?
I�myślałem tak do chwili, gdy na kolejnej witrynie zoba-
czyłem dwujęzyczny, ormiańsko-rosyjski napis. Zołotyje
zuby� przeczytałem. Obok na szybę nalepiony był wycięty
ze złotawej folii kształt, jaki ma� jeśli oglądać go z�boku�
wyrwany z�korzeniami ząb trzonowy.
Raz jeszcze przyspieszyłem kroku. Ulica była niemal na
wyciągnięcie ręki.
Nie, nie twierdzę wcale, że kiedy jest się w�Paryżu, nawet
po raz dziesiąty, jedyną rzeczą, jaką można robić, jest rato-
wanie ulotnych konfiguracji niedopałków porozrzucanych
przy kawiarnianych stolikach. Można na przykład, tak jak
sam to tym razem zrobiłem, zobaczyć jakąś wystawę� ni-
gdy ich tu nie brak.
Instytut Zwiata Arabskiego mieści się w�nowoczesnym
budynku nad Sekwaną, dokładnie na wysokości Wyspy
Zwiętego Ludwika. Jest to jeszcze jedno z�przedsięwzięć
mających przybliżyć nas� znów bez pomocy Boga� do
świata przedstawionego na tych pokrzepiających obraz-
kach, na których wszędzie rośnie zielona trawa, a�na niej
75
odpoczywają ludzie różnych ras i�różne gatunki zwierząt.
Już samo to wystarcza, żeby się nim zainteresować.
Napoleon w�Egipcie � wielki plakat zapowiadający
wystawę zauważyłem na budynku Instytutu już w�czasie
poprzedniej wizyty w�Paryżu, dlatego następny pobyt za-
planowałem tak, żeby móc ją obejrzeć. Nie chodziło mi
o�Napoleona. Nie interesował mnie też� wstyd przyznać�
ani Egipt jako taki, ani świat arabski w�ogólności. Chciałem
zobaczyć wystawę, ponieważ rok lub dwa lata wcześniej,
poszukując w�internecie starych rycin przyrodniczych,
natknąłem się na stronie francuskiej Biblioth�que Natio-
nale na kolekcję wyjątkowo pięknych ilustracji przedsta-
wiających florę i�faunę Egiptu. Jedną z�nich, czarno-białą,
z�podobiznami trzech smutnych, bo pewnie nieżywych już
ryb o�dziwnych kształtach, skopiowałem na swój komputer.
Ale po jakimś czasie wróciłem na stronę biblioteki, żeby
obejrzeć je raz jeszcze. I�wtedy, szukając informacji o�ich
autorze, dowiedziałem się, że powstały w�czasie wyprawy
francuskich wojsk, które pod wodzą młodego Bonapartego
najechały rządzony przez Mameluków Egipt.
Byłem pod wrażeniem. Byłem pod wrażeniem, ponieważ
wyobraziłem sobie młodego francuskiego oficera, który po-
zostawiony gdzieś na brzegu Nilu na zapomnianym przez
armię posterunku� jak, nie przymierzając, Kevin Costner
w�filmie Tańczący z�wilkami� ratował się przed bezczyn-
nością i�nudą, rysując wyłowione z�rzeki ryby, przysiadają-
ce nad nią ptaki, a�także owady, muszle mięczaków, liście
i�kwiaty.�A�w�chwilach rozpaczy nawet minerały. Nie za-
stanawiałem się, skąd brał arkusze papieru, gdzie w�swo-
im żołnierskim bagażu znalazł miejsce na piórka, pędzle
oraz tusz i�farby do kolorowania rycin, ani nad tym, kiedy
i�od kogo nauczył się rysunku oraz maniakalnej dbałości
76
o�przedstawienie najdrobniejszych szczegółów egzotycz-
nych organizmów. Zamiast tego rozmyślałem, naiwnie i�nie
bez zazdrości, o�czasach, kiedy wojny odbywały się w�tak
powolnym, dostojnym wręcz tempie, że pozostawiały czas
na refleksję i�bezinteresowne oglądanie świata� o�czasach,
kiedy wystarczało pojechać do banalnego dziś Egiptu, by
móc odkrywać nieznane nauce gatunki roślin i�zwierząt.
Nie po raz pierwszy myliłem się i�nie myliłem zarazem. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

angamoss.xlx.pl