McPhee Margaret Tajemnica ksiÄcia

Odnośniki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Dziękuję, to bardzo uprzejme z pani strony, obawiam się jednak, że muszę
odmówić. Czeka mnie kilka wizyt u pacjentów, a robi się pózno.
W takim razie zapraszamy innym razem zadeklarowała z uśmiechem pani
Tatton.
Z przyjemnością skorzystam z zaproszenia. Doktor Roxby wziął do ręki
czarną skórzaną torbę i wyszedł.
Arabella odczekała, aż usłyszy skrzypienie ogrodowej furtki, po czym natarła na
matkę.
Co ty najlepszego wyprawiasz?
To było zwyczajne zaproszenie broniła się pani Tatton.
Nie chciałabym dawać mu złudnej nadziei.
Nonsens, moja droga. To uczciwy dżentelmen. Widzę po jego oczach, że jest
dobrym człowiekiem. Poza tym ma doskonałe podejście do Archiego. Mały od razu go
polubił.
Po prostu dobrze wykonuje swoją pracę. Nie staraj się nadawać temu
dodatkowego znaczenia.
To ty próbujesz mi coś wmówić. Jeszcze nie zdziecinniałam i widzę, jak on na
ciebie patrzy. Co w tym złego? Wciąż jesteś młoda i urodziwa, a przystojny lekarz stanu
wolnego potrzebuje żony.
Mamo, jest tylko kwestią czasu, kiedy usłyszy plotki na temat& Arabella
urwała. Nie potrafiła zmusić się do wymówienia imienia Dominika. Głęboka rana nie
zdążyła się jeszcze zabliznić. Na temat rodziców Archiego podjęła. Jestem
zdziwiona, że jeszcze do niego nie dotarły. Wiedziała, że w jej głosie zabrzmiała nuta
rozgoryczenia, jednak nie umiała temu zaradzić. Przepełniał ją głęboki smutek.
Wyolbrzymiasz znaczenie plotek zganiła ją pani Tatton. Ludzie lubią
obmawiać innych, ale mieszkańcy wsi nas znają i wiedzą, że wyszłaś za Henry ego
Marlbrooka. Akceptują ciebie i twojego syna. Owszem, nieszczęśliwie się złożyło, że
chłopiec jest tak bardzo podobny do tego człowieka, ale przecież to nie on, tylko stary
książę zmusił nas do opuszczenia wioski.
Obyś miała rację, bo marzę o tym, żeby Archie był tu szczęśliwy.
Będzie. Na pewno będzie. Pani Tatton poklepała córkę po ręce. Wkrótce
dzieci przestaną mu dokuczać.
Mam taką nadzieję powiedziała Arabella.
Matka popatrzyła na nią uważnie.
Widzę, że jesteś nieszczęśliwa, i wcale się temu nie dziwię po tym, co przeszłaś
z tym podlecem, Arlesfordem. Musisz jednak myśleć o przyszłości, ze względu na siebie
i syna. Chłopiec potrzebuje ojca, a ty męża.
Nie, mamo zaprotestowała Arabella. Nie potrzebujemy mężczyzny.
Wiedziała, że matka chce, żeby córce wszystko ułożyło się jak najlepiej, jednak
musiała pamiętać o tym, że pani Tatton nie zna prawdy.
Zamkniesz się w czterech ścianach na resztę życia tylko dlatego, że on złamał ci
serce? To do ciebie niepodobne, moja droga. Jesteś silną kobietą, taką, jaką ja byłam za
młodu.
Pani Tatton uśmiechnęła się do córki, jednak w jej oczach krył się smutek.
Arabella czuła się temu winna. Jedno jej kłamstwo goniło drugie, aż w końcu ci, których
kochała, ucierpieli z tego powodu.
Musisz zrobić to, co jest najlepsze dla Archiego powiedziała pani Tatton.
Zawsze tak postępowałam i nadal będę się tego trzymać zapewniła Arabella.
Niezależnie od tego, jak mi będzie ciężko i ile to będzie nas kosztować, dodała w
myślach.
Cieszę się, że to mówisz. Wiem, że teraz mi nie uwierzysz, ale zobaczysz, że
przyjdzie taki czas, i to już niedługo, kiedy miłość dobrego, miłego mężczyzny uleczy
twoje złamane serce i zapomnisz o Dominiku Furneaux.
Nikt i nic nie mogło sprawić, bym kiedykolwiek zapomniała Dominika,
pomyślała Arabella. Nigdy nie przestanę go kochać. Wiedziała jednak, że popełniłaby
błąd, mówiąc o tym matce. Nie chciała poruszać tak drażliwego tematu, zwłaszcza że nie
mogła wyjawić prawdy. Pogładziła dłoń matki.
Wiem, że masz na względzie wyłącznie moje dobro, mamo, i bardzo ci za to
dziękuję, ale przeżycia z ostatnich tygodni są jeszcze zbyt świeże. Przez pewien czas
nadal chciałabym przebywać jedynie w towarzystwie twoim i Archiego. Po tych
słowach wstała od stołu i udała się do syna.
Następnego dnia od rana Dominik załatwiał rozmaite sprawy. Złożył wizytę
arcybiskupowi Canterbury, z kolei spotkał się z Moffatem, swoim plenipotentem, a
pózniej odwiedził Sebastiana Huntera, który odsypiał noc spędzoną przy karcianym
stoliku. Ponaglany przez Dominika, przyjaciel szybko odzyskał wigor.
Zatem Linwood odgrywał Smitha rzekł Hunter, podczas gdy lokaj zawiązywał
mu fular w wymyślny węzeł. Niech go szlag. Powinieneś go unicestwić.
Bez wątpienia masz rację.
Wokół nich służący w pośpiechu wyjmowali ubrania Huntera z szaf oraz szuflad i
pakowali do torby podróżnej.
Arabella wie o twoim przyjezdzie?
Nie. I tak nie doręczono by listu przed naszym przyjazdem, a poza tym myślę,
że lepiej będzie, jeśli wyjaśnię wszystko osobiście.
Słusznie, też tak uważam przyznał Hunter. Popatrzył na surdut, składany do
torby podróżnej, i zwrócił się do lokaja: Telfer, zapakuj ten najlepszy, czarny, od
Westona.
Po upływie kwadransa Hunter, w surducie i bryczesach, był gotowy do drogi.
Poganiając konie, skierowali się ku drodze prowadzącej do Aylesbury. Dominik zaczekał,
aż wyjadą z Londynu i znajdą się w wiejskiej okolicy, zanim się odezwał:
Jest coś, o czym chciałbym ci powiedzieć, zanim dojedziemy do Amersham.
Tak? Hunter popatrzył na przyjaciela.
Dominik powiedział mu prawdę o Archiem.
Zaskoczyłeś mnie. Nie miałem o tym pojęcia. Tak więc Arabella wyszła za
Marlbrooka, bo była& Hunter zawiesił głos i po dłuższej chwili milczenia zapytał:
Linwood wiedział o chłopcu?
Tak.
Teraz rozumiem, dlaczego nienawidzisz Linwooda. Nie dość, że groził twojej
narzeczonej, to jeszcze posunął się do grózb dotyczących syna. Czy jest jeszcze coś, o
czym mi wcześniej nie powiedziałeś?
Nic takiego, o czym powinieneś wiedzieć odparł Dominik. Musimy się
pospieszyć, jeśli chcemy dojechać do Amersham przed północą. Pomyślał o Arabelli
siedzącej w niewielkim domku Tattonów w Amersham i wyprzedził Huntera. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

angamoss.xlx.pl